Shabnam Choudhury

অ জগৰ সবনম চৌধুৰী ® খঙত টং হৈ খাপলাংকাই ঘৰৰ পৰা ওলাই আহিল ৷ তেওঁৰ কান্ধত বিৰিয়া ৷ বিৰিয়াৰ ইটো মূৰত আঠিয়া কলগছৰ দুই ফুটমান দীঘল টুকুৰা এটা আৰু আনটো মূৰত মুখ বান্ধি লোৱা বস্তা এখন ৷ বস্তাত কুচি-মুচি হৈ শুই আছে প্ৰায় পঁচিশ কিলোগ্ৰাম ওজনৰ সাপ এডাল ৷ সাপডালে প্ৰাণৰ মায়াত লৰচৰ কৰা নাই ৷ তেওঁ ভাৰ বাই গৈ আছে ৷ দুদিন ধৰি তেওঁৰ হাঁহৰ গঁৰালত সোমাই সাপখোৰ সন্যাসীৰ ভাও লৈ শুই আছিল ৷ গঁৰালত থকা দহ টা হাঁহৰ যেতিয়া দুটা হাঁহ নোহোৱা হ'ল, তেতিয়াহে হাঁহ বিচাৰি হুৱা-দুৱা লাগে ৷ মালতীয়ে গঁৰালৰ ভিতৰখন চোৱাত তাইৰ চকু কপালত উঠে ৷ গঁৰালৰ ভিতৰত মস্ত অজগৰ সাপডাল আৱিষ্কাৰ কৰি তাই থেকেচকৈ মাটিত বহি পৰি মাটিত আঁচল পাৰি থপৰিয়াই বিলাপ কৰিব ধৰে— "মোৰ হাঁহ দুটা সাপে খালে অ’… ৷ এতিয়া মোৰ কি হ'ব অ'.....৷ অ’ই খাব নোপোৱা ফপৰা সাপ, দাঁতৰ মলি, শুকান গোবৰ, তোৰ বাপেৰৰ মুণ্ডা দুটাহে খাব পাৰিলি, অ’ই আজোককাৰ খেকাৰ, চকুৰ ফেচকুৰি, পচা বন্ধাকবিৰ দ’ম, বিষ-ফোঁহাৰ পচা তেজ, নেগুৰ কটা চিকা ক’ৰবাৰ ৷ নিতৌ কণী দিছিল, এতিয়া কোনে কণী দিব অ’…৷ অ' মোৰ কি হ'ল অ' ......৷" খাপলাংকাই খঙত ৰঙা-চিঙা পৰি গৈছে ৷ দুম

    চোৰক মোৰে পালে         কনিষ্টবল বিনয় চলিহাৰ মনত চিন্তা এটাই দোলা দি উগুল-থুগুল লগাইছে ৷ কিছুদিনৰ পৰা পত্নী কেতেকীয়ে খেচখেচাই কাণ ঘোলা কৰিছে ৷ পাটৰ শাড়ী এখন লাগে ৷ সিদিনা অ' চি চাৰৰ ঘৈণীয়েকে পিন্ধি আহিছিল, বৰ ধুনীয়া লাগিছিল, যেন অসমীয়া ছবিৰ খাটি নায়িকা ৷ তাইও যদি তেনে সাজ পিন্ধে নিশ্চয় ধুনীয়া লাগিব ৷     এৰা ! সেয়াতো হয় ৷ পৃথিৱীৰ কোনজন মানুহেনো নিজৰ লগৰীজনীক ভালকৈ খোৱাই-পিন্ধাই ৰম্ভা-মেনকাৰ দৰে হোৱাটো নিবিচাৰে  !  পিছে আয় চাই ব্যয় কৰিবলৈ যাওতে লাগে কৰুক্ষেত্ৰখন ৷ সাত নমস্কাৰ একেলগে জনাই টালি-টোপোলা বান্ধি যাবলৈ ওলায় মাকৰ ঘৰলৈ সস্তীয়া বাহাদুৰী ৷ বছৰেকীয়া উৎসৱ সমূহত বিচৰা মতে কাপোৰ-কানি দিব নোৱাৰিলে তেতিয়া কথাই বেলেগ— " উৎসৱৰ দিনতো যদি কাপোৰ এযোৰকে দিব নোৱাৰে তেন্তে বিয়া পাতিছে কিয়  ! বিয়াৰ আগত বোলে হেন  আছে তেন আছে, অমুক দিম তমুক দিম এতিয়াহে ... ঘটি-বটি-লটি-ঘোটা ৷ ইপিনে টানিলে সিপিনে উদং,  সিপিনে টানিলে ইপিনে উদং হুঁ ৷" কেতেকীয়ে আজি কৈ পঠিয়াইছে  শাড়ী এখন আনিব নোৱাৰিলে চৌকাত জুই নজ্বলে, ঘৰৰ দুৱাৰ মেল নাখায় ৷     কনিষ্টবল বিনয় চলিহাৰ ডিউটি আজি যিহেতু মেইন ৰাস্তাতে প

টেকেলি পিঠা ‘তপিনা বহল চাই ঐ তপিনা বহল চাই’ শীৰ্ষক জনপ্ৰিয় ৰিংটনটো বাজি উঠাৰ লগে লগে চলন্ত গাড়ীৰ সকলো সহযাত্ৰীয়ে উৎসুকতাৰে জীৱনৰ প্ৰায় তিৰিশ টা বসন্ত অতিক্ৰম কৰা ডেকা ল’ৰাজনলৈ চালে ৷ সি লংপেন্টৰ সোঁজেপৰ পৰা ম'বাইলটো উলিয়াই ৰিচিভ কৰিলে— ঃ হেলোউ, অ’, নাই নাই ঠিকেই আছে ৷ ছয়গাঁও পাওঁ পাওঁ হৈছো ৷ নাই, এতিয়ালৈকে ক’তো চেক কৰা নাই ৷ হ’ব হ’ব চিন্তা কৰিব নালাগে, ছয়গাঁৱত যদি চেকিং কৰে , মই ফোন কৰি জনাম, অ’ ঠিক আছে ৰাখিছোঁ ৷ ল’ৰাজনে ফোনৰ লাইনটো কাটি দিলে ৷ অত পৰে সি টেটু ফালি কথা পাতিলে ৷ ল’ৰাজনৰ বেবেৰিবাং কথা শুনি ক্ৰুইজাৰ গাড়ীখনত থকা সকলো যাত্ৰী তধা লাগি গ’ল ৷ ল’ৰাজনে কি চেকিঙৰ কথা কৈছে ! যিহে দিন-কাল , দিন-দুপৰতে য’তে ত’তে দেৱালী মাৰ্কা বোমা ফুটে ৷ পাবত গজা সংগঠনৰ চেলাই বোম-চোম লৈ অহা নাইতো ? গাড়ীৰ সকলো যাত্ৰীয়ে ল’ৰাজনলৈ জিজ্ঞাসু দৃষ্টিৰে চাইছে ৷ ল’ৰাজনেও উচপিচাইছে ৷ চিন্তা আৰু ভয়ৰ ভাৱ স্পষ্ট হৈ উঠিছে ৷ ল’ৰাজনক সহযাত্ৰী সকলে একো সুধিবলৈয়ো সাহস পোৱা নাই ৷ যদি এ কে— ৪৭ উলিয়াই ধা - ধা - ধা - কৈ কলিজাখন চালনি বনাই দিয়ে ৷ চেন্টু আৰু বিট্টু দুই বন্ধুৱে এই গাড়ীখনেৰে গুৱাহাটীলৈ গৈ আছে ৷

সবনম চৌধুৰী ® তিনি তালাকঃ উচ্চতম ন্যায়লয়ৰ গুৰুত্বপূৰ্ণ ৰায়- ইচলামৰ তিনি তালাক প্ৰথাত নিষেধাজ্ঞা ৷ দৰাচলতে ইচলামত বিবাহ মানে হ'ল এটা চুক্তি; যি চুক্তিৰ জৰ িয়তে গোটেই জীৱন সুখে-দুখে একে লগে থাকিব পাৰি অৰ্থাৎ সংসাৰ কৰিব পাৰি ৷ ইচলামত আটাইতকৈ নিকৃষ্ট কাম ও পন্থা হ'ল তালাক ৷ তালাক মানেই বৈবাহিক চুক্তি ভঙ্গ ৷ ইচলামত তিনি তালাক বুলি একো নাই; ই এক ভ্ৰান্ত ধাৰণা ৷ এক তালক, তিনি তালাক বা এশ তালাক সম পৰ্যায়ৰ বা সমান মূল্যৰ ৷ অকল পুৰুষেই তালাক দিব পাৰে ই এক ভুল ধাৰণা, স্ত্ৰীয়েও তালাক দিব পাৰে ৷ কিন্তু স্ত্ৰীয়ে তালাক দিয়াৰ নজিৰ নাই বুলিবই পাৰি ৷ স্বামী-স্ত্ৰীৰ বিবাদতো দূৰৰে কথা সুস্থ মগজুৰে আলোচনাৰ মাধ্যমেৰে যদি “তালাক" দিয়ে তেন্তে 90 দিন পিছতহে ই কাৰ্যকৰী হয় অৰ্থাৎ বৈবাহিক চুক্তি ভঙ্গ হয় ৷ দৰাচলতে তালাকৰ ক্ষেত্ৰত প্ৰথমে স্বামী-স্ত্ৰীয়ে আলোচনা কৰিব যে আমি একেলগে থাকিব নোৱাৰিম, তাৰ পিছত এই বিষয়ে দুয়ো পক্ষৰ অভিভাৱকৰ আলোচনা মৰ্মেহে তালাক হয় ৷ কিন্তু 15 দিন বেলেগে বেলেগে থাকিলেই তেওঁলোকৰ কাণ্ড জ্ঞান ঘূৰি আহিব যে -স্বামী বিহীন স্ত্ৰী আৰু স্ত্ৰী বিহীন স্বামী থাকিব নোৱাৰে, সংসাৰ চলোৱা অসম্

সবনম চৌধুৰী® বেশ্যা কোন ! মোৰ বয়স তেতিয়া চৈধ্য বছৰ ৷ মায়া ভৰা দুচকুত সাতৰঙী অযুত সপোন ৷ স্পেইনৰ পখিলাৰ দৰে উৰা ফুৰাৰ মন ৷ হালধীয়া সৰিয়হডৰাত ওমলাৰ হাবিয়াস ৷  আকাশখনো যেন হাতৰ কাষতে আছিল ৷ এদিন নীলাকাশৰ ছাঁৰ তলত সোণালী কিৰণক সাক্ষী কৰি মোৰ দুচকুত চকু থৈ তুমি প্ৰেমৰ প্ৰস্তাৱ দিছিলা, মোৰ অবিহনে তোমাৰ জীৱন অৰ্থহীন ! অবুজ ভয়-শংকাত ভূঁইকঁপৰ সৈতে মই মাথোঁ কান্দিছিলো ৷ মোৰ খোজ বোৰ একা-বেঁকাকৈ পৰিছিল ৷ ঘাত-মাউৰাৰ দৰে তুমি মোৰ বাবে চাৰিআলি মুৰত মোৰ বাবে অপেক্ষা কৰিছিলা ! স্বৰস্বতী পূজাৰ দিনা মই মেখেলা শাৰী পিন্ধি বৰ বিমোৰত পৰিছিলো ৷ খোজ কাঢ়িব পৰা নাছিলো সেয়ে সকলোৱে মোক এৰি থৈ আহিছিল ৷ কাল সন্ধিয়া নামি আহিছিল মোৰ জীৱনলৈ ৷ মুখত হোপা দি অচিনাকি গাড়ী এখন টানি-হেচুকি উঠাই লোৱা হৈছিল ৷ অচেতন হৈ পৰিছিলো, যেতিয়া মোৰ জ্ঞান ঘূৰি আহিছিল তেতিয়া মোৰ শৰীৰত কোনো বস্ত্ৰ নাছিল ৷ লাজ-শংকাত মই কুচিমুচি খাই গৈছিলো ৷ হঠাৎ মনত পৰিল তিনি যোৰ চকুত তেজ ওপঙি থকা দৃশ্য ৷ দেহাৰ প্ৰতিটো অংগ-প্ৰতংগত তেজ লাগি আছিল ৷ চিকিৎসালয়তো মোৰ প্ৰতিটো অংগ-প্ৰতংগ লিৰিকি-বিদাৰি চাইছিল ৷ ঘৰৰ সকলো সদস্যই মোক ঘীণ কৰিছিল ধৰ্ষিতা বুলি ৷ ঠা

সবনম চৌধুৰী® আমি এনে এখন সমাজৰ অংশীদাৰ যে যিখন সমাজৰ অধিকাংশ লোকে আকাশলৈ চাই গননা কৰে এই বছৰটোত কিমান শস্য উৎপাদন হ'ব, কিমান দিন লঘোনে থাকিব লাগিব ! ৷ চাবোন এটা শেষ হোৱাৰ পিছতহে আন এটা চাবোন কিনো তথাপিও দুটুকুৰা কৰো যাতে অপচয় কম হয় ৷ চোলা যোৰ চিঙা চালনি হোৱাৰ পিছত আন এযোৰ চোলা কিনাৰ পৰিকল্পনা কৰো ৷ বিভিন্ন পাৰফিউম বা কলগেট শেষ হোৱাৰ পিছতো আঙুলিৰে কুঁহিয়াৰ পেৰা দি পেৰি অৱশেষত অপাৰেশ্যান কৰি হ'লে ও কেমিকেলখিনি উলিয়াই ব্যৱহাৰ কৰো ৷ তেল শেষ হোৱাৰ পিছত বাৰে বাৰে নিৰীক্ষন কৰে অলপ ৰৈ গ'ল নেকি ! অলপ পানী সোমাই জোকাৰি মিহলাই লওঁ ৷ ব্ৰাছ পাত যেতিয়া লৈ মহাৰাজৰ জোতাৰ লেখিয়া নহয় তেতিয়ালৈ দাঁতৰ ওপৰত অত্যাচাৰ চলায়ে থাকো ৷ ৰৈ যোৱা ভাতখিনি মছলাৰে ভাঁজিভাত বনাই, নতুবা কৰ্কৰা, নতুবা পন্তা ভাত কৰি খাও ৷ চেণ্ডেল পাতত পাঁচ আঙুলিৰ মানচিত্ৰই মাটি নোপোৱা লৈ ব্যৱহাৰ কৰিয়ে থাকো ৷ মাহেকীয়া হ'লে পুৰনা কাপোৰ চিঙি পট্টি বনাই একেটা কাপোৰ বাৰে বাৰে ধুই ব্যৱহাৰ কৰো ৷ চাকি জ্বলাই মিঠাতেল সানি কেঁচুৱাৰ কপালত ক'লা টিকা দিও ৷ সামগ্ৰী কিনোতে দহ টকা কম দাম পোৱাৰ আশাত দহ দোকান চলাথ কৰো ৷ ভগৱানক চেনিচম্প

*সবনম চৌধুৰী* যাৰ ৰাতিপুৱা ভাল তেওঁৰ দিনটোও ভাল ৷ কিন্তু ৰাতিপুৱা বেয়া হ'লে দিনটোও যেন বেয়া হয় ৷ মুছলিম সমাজৰ এটা ডাঙৰ ব্যাধি হ'ল কম বয়সত কন্যা সন্তানৰ বিয়া ৷ ভাৰতীয় সংবিধানক ফাঁকি দি অধিকাংশ ছোৱালী বিয়া দিয়া হয় 15/16 বছৰ বয়সত ৷ যি গৰাকী নাৰীৰ জীৱন আৰম্ভ হয় মিছা কথাৰে তেওঁলোকৰ গৰ্ভত জন্ম লোৱা শিশুটি বাৰু কিমান সবল সুস্থিৰ মানসিকতাৰ হ'ব ৷ প্ৰথম মিছা কথা কয় পিতৃয়ে --15/16 বছৰীয়া কন্যাৰ বয়স 18 বছৰ বুলি কয়, দ্বিতীয় মিছা কয় সাক্ষীয়ে, টকাৰ লোভত পৰি তৃতীয় মিছাৰে কাজীয়ে বিয়া পাত ি ছোৱালীজনীৰ জীৱন অন্ধকাৰলৈ ঠেলি দিয়ে । কম বয়সীয়া ছোৱালী বিয়া দি দি জাতিটোৰ ৰাজহাড়ৰ ভাঙি পেলাইছে । নিজৰ ভৰিত নিজে কুঠাৰ মাৰি দুহাতেৰে দুৰ্ভাগ্যক সাৱটি চৰকাৰী চাউল, চৰকাৰী ঘৰ, চৰকাৰী শৌচালয় আশা কৰি লাভ নাই ৷ এশ গৰাকী শিক্ষকতকৈ এগৰাকী শিক্ষিত মাতৃ উৎকৃষ্ট ৷ কিন্তু আমি কি কৰি আছোঁ ! ইছলামত মধ্যম পন্থা অৱলম্বন কৰিবলৈ কৈছে ৷ সেয়ে আধুনিক সমাজৰ লগত খোজত খোজ মিলাই চলিবলৈ হ'লে নাৰীক উপযুক্ত শিক্ষাৰে শিক্ষিত কৰি উপযুক্ত বয়সত বিয়া দিয়ক ৷ এই ক্ষেত্ৰত যুৱক সকলে মুখ্য ভূমিকা ল'ব লাগিব ৷ প্ৰত্যেক গৰাকী যুৱ

Khed Oi  Khed

ৰাজনৈতিক কলমৰ মেৰপাকত অৱশেষত ৰৌতাৰ জব্বৰ আলীৰ ডিটেনশন কেম্পত মৃত্যু হ'ল ৷ প্ৰকৃততে এয়া জানো মৃত্যু ?? না না না এয়া নিৰ্মম হত্যা ৷ এতিয়া জব্বৰ আলীৰ আত্মাক বন্দী কৰা হওক আৰু প্ৰশ্ন সুধা হওক তেওঁ স্বদেশী নে বাংলাদেশী !! জব্বৰ আলীৰ নিথৰ দেহটি পৰিয়ালক চমজাই অতি নিৰ্লজ্জ ভাৱে হাৰ মানিলে আপোনালোকে! লৰ্ড উলজলিয়ে কৈছে-“ সত্যতাই সৰ্বশ্ৰেষ্ঠ নীতি আৰু শেষত ইয়াৰে জয় হয় ৷" শেষত জব্বৰ আলীৰ জয়ী হ'ল ৷ হে জাতীয় নায়ক তথা অসমৰ অভিভাৱক, আপোনাৰ পৰিয়ালৰ লোক এগৰাকী বলিৰ পঠাই হ'ল ৷ আপুনি কিন্তু  নীৰৱ ? মহাত্মা গান্ধীয়ে কৈছে-“ চকুৰে নেদেখাজন অন্ধ নহয়, নিজৰ দোষবোৰ নেদেখাজনহে প্ৰকৃত অন্ধ ৷" পাশাখেলৰ ৰাজনীতিয়ে সন্দেহ যুক্ত বিদেশী সজাই হেজাৰজনক মানসিক আৰু আৰ্থিক দিশত হত্যা কৰিছে ৷ মামনি ৰয়ছম গোস্বামীয়ে কৈছে -“মানুহেই মানুহক অন্ধকাৰৰ পৰা পোহৰলৈ আনিব পাৰে ৷" কিন্তু আপোনালোকে কৰিছে কি? আন্ধাৰত মমবাতি জ্বলোৱাতকৈ অন্ধকাৰক অভিশাপহে দিছে ৷ এই চিৰন্তন সমস্যাৰ সমাধান কৰক ৷ এয়া অসমৰ প্ৰথম ঘটনা নহয় ৷ মনত ৰখা উচিত এদিন সকলোৱে সাঙীত উঠিব লাগিব আৰু বিধাতাৰ সন্মুখত জবাবদিহি হ'ব লাগিব ৷ ৰাজনৈতিক নে

P eom